ჩემს ეზოში მსხლის ხეზე კვლავ გაყვითლდა ფოთლები...ყოველდღე ერთი მათგანი მოფრინავს ხიდან,თან მოაქვს სევდა...შემოდგომაა გვიანი და ოქროს ფოთლებს მიირთმევს მიწა...მე მენანები...წლების მანძილზე მხოლოდ დღეს,მხოლოდ დღეს შევამჩნიე შენი ფოთლების ფერთა სიმკვეთრე...შენ მაღალი ხარ და შენი ჭრელი ფოთლები ჩემი სახლის სველ სახურავს ეცემა...
მე არ ვიცი რამ დაგისცველა ფოთლები,წვიმამ თუ სევდამ,მაგამ ყოველ დილით შემოგხედავ თუ არა ვხვდები თუ როგორ ამშვენებს მზე ჩვენს ცხოვრებას,შენს ფიქრებს ათამაშებს დილის ნიავი და მზის სხივები შენს ჭრელ ფოთლებზე ნაზად ელავენ....
უმთვარო,ნისლიან ღამეს შენი ფოთლები მაინც ბრწყინავენ...მე მომწონს მათი სხივები და გამოხატული სევდა...იცი?შენ ზღვის პირას უნდა იდგე და მთვარიან ღამით შენი ფოთლებით ზღვის ტალღბს აბობოქრებდე.....
შემოდგომაა გვიანი და შენს ფოთლებს მოელის მიწა...
ახლა ვზივარ და შენს ფოთლებს ვხედავ...მიწაზე წვანან...ფერი წასვლიათ თითქოს...შარშან მე ვერ შევამჩნიე შენი ჭრელა–ჭრულა ფოთლები...მხოლოდ იმიტომ,რომ არ მეცალა მათთვის...ახლა კი ვნანობ და მენანები...აღარც მსხალი და აღარც ფოთლები...ეზოს კუთხეში ხოლოდ შეშის კუძები...
No comments:
Post a Comment
:)