Friday, April 22, 2011


დღისა და ღამის ჭიდილი





ღამეა ჩუმი, მდუმარე, წყნარი... მშვიდად ვარ, მშვიდად ხარ... ბედნიერება აქ არის, რადგან იდუმალია ღამე... ფანჯრის მინებზე წვიმის წვეთები, საათში წუთების წიკწიკი... ვერ შევაჩერე დრო... მზე ისევ გაათენებს ღამეს... აისს შევეგებები, თუმც სულაც არ მიყავრს დღე...ამოვა მზე და ჩემს თვალებში მუქ ლურჯისფერ სხივს ჩააქრობს... ისევ ნათელი, ცხოვრების ხმაური და დაქანცული დღე... ყოველდღე ერთი და იგივე: ხმაური, სიცილი, ყვირილი, ტირილი, სევდა და ათასი ხალხი ერთურთში ნარევი.გადატვირთული ქუჩები, სხვადასხა ენასა და თუ კილოზე მოასაუბრე ათასი კაცი... გაცოცხლებულან სახლები... კორპუსები სულ მაღლა მიიწევენ... მზეს ებჯინებიან... ისევ დაიღალა დღე...საღამო... დაწყნარდა ქუჩა... მანქანები შემცირდა... ხალხიც აქა-იქ დადის... თითქოს ჰაერიც უფრო მსუბუქი გახდა...ისევ ღამე... სიბნელე... მუქი ლურჯისფერი სხივი... ისევ საათის წიკწიკი... ისევ გარბიან წუთები... მე მაინც მიყვარს ეს მდუმარება, ეს ცივი შუქი მთვარის, ეს ღამის აჩრდილები და ეს წვეთები წვიმის...დროს ვერ გავაჩერებ... ეს ღამეც გავა... აისი ისევ აავსებს სახლებს და ისევ იქნება ხმაური ხალხის.

No comments:

Post a Comment

:)